அசத்தல் அட்வர்டைஸ்மென்ட் 8

இந்த விளம்பரத்தை முதன்முதலில் பார்த்தபோது "எவன் அந்த டைரக்டர்?" என்று கத்தவேண்டும் போலிருந்தது. பின்னொரு நாளில் ஒரு நெருங்கிய நண்பர்-கம்-விளம்பர இயக்குனரிடம் இவ்விளம்பரத்தைப் பற்றி 20 நிமிடங்கள் விளாசியபிறகு "நான்தான் அந்த கலைப்பொக்கிஷத்தை இயக்கினேன்!" என்றான் அவன். "பாவி, பரதேசி... I disown you!" என்றேன் நான், சிரித்துக்கொண்டே. பிறகு, இவ்விளம்பரத்தின் நெளிவு சுளிவுகளை அக்குவேர்-ஆணிவேரா அலசினோம். ஆண்டவா!

ஏறக்குறைய ஒரு வருடம் கழித்து இன்று அதே கலைஞானியை சந்தித்தேன். பெளத்தாயன் முகர்ஜி - கடந்த ஆறு மாதங்களாக Little Lamb films என்று சொந்தமாக விளம்பரப்பட நிறுவனத்தை நடத்திவருபவர்தான் அந்த மாபெரும் இயக்குனர் (ஐயோ! இவர் அவர் என்று எழுதவே ஒரு மாதிரி இருக்கிறது.) இருவரும் ஏறக்குறைய 8 வருடங்களுக்கு முன் ஒன்றாக பற்பல விளம்பரங்களில் துணை இயக்குனர்களாக பணிபுரிந்தோம். இப்போது விசாலமான தனி ஆஃபீஸ், விளம்பர ஷோரீலில் அவருடைய இயக்கத்தில் க்வாலிடியான 10 விளம்பரப்படங்கள், 2 துணை இயக்குனர்கள் என்று அவன்(ர்?) வளர்ச்சியைப் பார்க்கவே பிரமிப்பாக உள்ளது. வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு இன்று இருவரும் சந்தித்ததால் விளம்பர-வெட்டி உலகின் வெட்டிப் பேச்சுடன் பார்வை அவனுடைய ஷோரீல் பக்கம் திரும்பியது.. அதில் ஓர் விளம்பரம் என் கவனத்தை ஈர்த்தது.

"திரும்பவும் அதே அமுல் மாசோவுக்காக விளம்பரம்...ஆரம்பிச்சிட்டியாடா? " என்றேன். விளம்பரத்தைப் பார்த்தவுடன் "இந்த விளம்பரத்தின் விஷுவல் எஃபெக்ட்ஸை முடிக்க எத்தனை நாள் ஆனது? பட்ஜெட் என்ன?" என்ற என்னுடைய Nagging கேள்விக்கு பதிலளித்தான் சிரித்துக்கொண்டே! "இவ்விளம்பரத்தின் ஒரு ஷாட்டிற்குக் கூட எஃபெக்ட்ஸ் யூஸ் பண்ணலை, எல்லாமே ரியல் people.. er.. almost people" என்றான். "Whattttt? you must be kidding" , இது நான். அதே பிரமிப்புடன் இந்த பதிவை எழுதுகிறேன்.

Saints & Warriors - விளம்பர ஏஜென்சியின் கருத்தாக்கத்தின் விளைவுதான் இந்த அமுல் மாசோ பகுதி 2. ஸ்டோரி போர்டு கையில் கிடைத்தவுடன் இயக்குனர் தொடர்புகொண்டது இவர்களைத்தான். கூடவே, மனித குரங்குகளின் ஆக்ஷன்களை தன் அஸிஸ்டென்ட்ஸ் உதவியுடன் படம்பிடித்தார் இயக்குனர். அந்தப் பதிவு உடனடியாக குவாலாலம்பூர் அனுப்பப்பட்டது.

படப்பிடிப்பிற்கு எடுத்துக்கொண்ட நாட்கள்: மூன்று. ஒராங்குடான்களின் பயிற்சிக்காலம் : ஐந்து வாரங்கள். இரண்டே இரண்டு ஒராங்குடான்களை டூப் போட்டு ஐந்தாக்கிவிட்டார் இயக்குனர். ஒராங்குடான்களின் பயிற்சியாளர்கள் இருவர் - 'The good trainer' and 'the bad trainer'. அதாவது பயிற்சியின்போது சொல்பேச்சுக் கேட்காத ஒராங்குடான்களை திட்டுவார் bad trainer. உடனே ஒராங்குடான்கள் good trainer-ரிடம் "அவரு திட்றாரு..." என்று கம்ப்ளெயிண்ட் செய்ய, உடனே good trainer, "என் செல்லம்ல நீங்க... நான் bad trainer-அ 'பாத்துக்கறேன்'.. இப்ப நீங்க சமர்த்தா ஆக்ட் பண்ணுங்க....நான் உங்களுக்கு தின்ன எதாவது தர்றேன்" என்பாறாம். உடனே இரண்டும் சமர்த்தாக நடித்துக்கொடுக்குமாம். கேட்கவே வேடிக்கையாக இருக்குல்ல? இவ்விளம்பரத்தின் ஒளிப்பதிவாளர், அர்விந்த் கண்ணபிரான், மை பிரதர் நிகில் போன்ற படங்களை படம்பிடித்தவர் ஆவார்.

இவ்விளம்பரத்தின் ஹீரோக்கள் இருவருமே ஹீரோயின்கள்.. ஹி.. ஹி.. புரியலையா? ரெண்டுமே female orangutans. ஆண் ஒராங்குட்டான்கள் ரொம்ப wild, மேய்ப்பது கடினமாம். அதனால் இருவரில் ஒருவரை அலங்கார பூஷணியாக்கிவிட்டு மற்றொன்றிக்கு போஸ்ட் புரொடக்ஷனில் கொஞ்சம் கலர் ஏற்றி மெருகூட்டியுள்ளார்கள். பெளத்தாயன் முகர்ஜியின் மனதில் ஸ்டோரி போர்டு, எடுக்க வேண்டிய காட்சிகள் அனைத்துமே தெள்ளத் தெளிவாக இருந்ததால், பல NG [Not good / not granted] டேக்குககளையும் ஒ.கே-வாக்கினார் அவர். உதாரணத்திற்கு ஒராங்குடான் கையை கீழிருந்து மேலுயர்த்தும் காட்சி ஒன்று ஒ.கே-ஆனது. அதை உல்டா செய்து ரிவர்ஸ் ஷாட்டில் மேலிருந்து கீழ்வருமாறு செய்த்துள்ளார். விளம்பரம் படம்பிடிக்கப்பட்ட இடம் : குவாலாலம்பூரிலிருந்து இரண்டு மணி நேரம் தொலைவிலுள்ள மலாக்கா. சரி, குரங்குகளின் சேட்டை விளம்பரத்தை இப்ப பார்க்கலாமா?

btw, இந்த ஒராங்க்குடான்களை எங்கேயோ பார்த்த மாதிரி இருக்கே என்கிறீர்களா? கேதரின் ஜீட்டா ஜோன்ஸ் - வீசா விளம்பரம்.. ஞாபகம் வருதா? அவரோடு நடித்த மரீனாதான் இருவரில் ஒரு அழகி. மரீனா இருக்க சனா கான் எதுக்கு?

PS # 1: வெகு நாட்களுக்குப் பிறகு தமிழில் பதிவு... மனநிறைவு!

PS#2: விளம்பரங்களைப் பற்றிய பதிவு எழுத எழுத ஒன்று நன்றாக விளங்கியது... ஐ வாண்ட் டு கெட் பேக் டு அட்வர்டைஸிங் ஃபிலிம்ஸ்.

Dimensions Mumbai

'Dimensions Mumbai' is a competition on five minute films based on the city, as part of the ongoing MAMI film festival. The competition was open to people below 25 years, who in some way or the other should be associated with film media - students, assistant directors etc. The theme for the short films was Mumbai.

Twenty five such short-listed entries were screened yesterday at IMAX, Wadala. With a vast canvas like 'Mumbai' I was expecting films of different dimensions. But what I saw was a mish-mash of Mumbai shots with bad voice-overs and music. But for a few films, rest turned out to be duds. The screening commenced with a film called 'Breathless Mumbai' - All it had was a number of Mumbai shots - trains, vada paos, cars, taxis.... for a whole five minutes. What was the film-maker trying to convey? That Mumbai doesn't sleep?is breathless? so what's new? If that was what the film-maker wanted to say, it could have been said in a better way. .. not with those done-to-death train shots... puhleeez! Ditto, a film called 'When do I sleep?'... it appeared as if the film-maker had shot Mumbai with his mobile camera. Neither did it convey anything nor were the shots clear... it ended up giving me a bad headache.

And there were other films that spoke about the darker side of Mumbai. Some even tried fictionalizing it... 'Dhuan' - a film in true RGV style! Why why why? Why do you want to dress up a college dude in a suit, dark glasses with dialogues like "%^$%^$%& #^#$$*" [censored] and woah! there were "f#^#^ "subtitles for it. I have no problems bringing fiction into short films. For instance, 'This is Mumbai, my friend' - another short film. There was this guy who wakes up late, takes a train, gets to college, is late, gets chucked out of class, takes the train back and sulks on why Mumbai is so crowded... A voice-over says "This is Mumbai, my friend!" !!!! What was that? That way, 'Patri' was a better film. It had this guy falling in love with the female voice that announces the train timings in local stations. But the last scene spoilt the entire fun... This guy bumps into this girl sulking about her 'no-boyfriend' life, over the phone... and is happy that he found his dream love or something like that.. Gawd! How I wish he had chopped off the last scene! 'A handful of sky' , 'Suryast' , 'Sunday Holiday' were about the people of Mumbai - a girl with a pillow underneath her dress wanting to look pregnant, a mother of a teenager committing suicide not being able to cope with the Mumbai life etc. But not too impressive.

Are you guys missing the good ol' Films division documentaries that used to be screened in theatres? Worry not. Here were a bunch of film that started with a voice-over - "Mumbai... city of dreams!" wih stock shots of trains, cotton mills, sky scrapers and all the film spoke about was "Mumbai ek aisa sheher hain...."arrggh!! wake up guys! NDFC and Films division have aruttufyed us with the same trash for years now.

Having said that I must talk about a few films that were impressive. Unfortunately I don't remember the name of this film that had a series of food items that the waiter brings to a table and the song on the radio at the hotel shifts from Punjabi (punju food) to Bengali (roshogulla )to tamizh (dosai)to English (some angrezi khana) and finally to a vadapao with a "Mee marathi" song playing in the background from a radio. Hilarious, I say! It was very well thought of and brought out on screen. 'Aamchi Mumbai' was about people urinating on the Mumbai streets and roads.. well told! Though the story of 'Vaapsi' - a film about a struggling actor in Mumbai did not impress me much, it was well filmed. 'Mumbai is...' was most impressive with montage shots of different people - a BMC worker, college studs, chai wallahs, party junta talking about what Mumbai meant to them - right from a "Mumbai hamara hein..." to " Mumbai is sexy!" to the cliched` "Mumbai rocks!" . Certain responses were superb! Very well edited!

I am told the prize money for the winner is Rs.1,00,000, the two runners up get Rs.30,000 and Rs.20,000 respectively. The names will be announced tomorrow. I believe Mr. Govind Nihalani was part of the jury that selected 25 out of the 82 entries that they received for the competition. If this is the quality of the twenty five films, I can imagine the rest. With a broad canvas like 'Mumbai' the young film-makers could have conveyed things in a better way. Better luck next time guys!